- Home
- Detective
- Historische roman
- Sprookjes
- Realistisch
- Vlinders - Simone van der Vlugt
- Iris- Caja Cazemier
- Krassen in het tafelblad - Guus Kuijer
- Het verrotte leven van Floortje Bloem - Yvonne Keuls
- Pijnstillers - Carry Slee
- Nikolaj - Ellen Tijsinger
- Hadden we er maar wat van gezegd - Jan de Zanger
- Majlent - Ted van Lieshout
- Vermist: het safehouse - Meg Cabot
- Tegen de muur op - Karlijn Stoffels
- Stuk - Judith Visser
- Ontdekt - Tiny Fisscher
- Meisje van Mars - Anna Woltz & Vicky Janssen
- Ik doe niet meer mee - Jacques Vriens
- Blauwe plekken - Anke de Vries
- Dun! - Do van Ranst
- Vrijwillig? - Ardine Korevaar
- Hoe overleef ik de puberteit? - Francine Oomen
- Pokerface - Pete Hautman
- Spijt! - Carry slee
- Afblijven! - Carry Slee
- Hoe overleef ik mezelf? - Francine Oomen
- Met mijn ogen dicht - Maren Stoffels
- Science Fiction
- Fantasy
- Oorlog
- Andere culturen
- Griezel
- Poëzie
- Spanning en avontuur
- Waargebeurd
- Strips
- Top 10
- Wist je datjes
- Wat is jouw favoriete genre?
- Contact
Echte mannen eten geen kaas - vier jaar in handen van een loverboy
Flaptekst
Tot haar eerste dag op de middelbare school is Maria een heel gewoon meisje van twaalf. Ze woont met haar moeder en haar zus in een stad in het oosten van Nederland en wil wat meer spanning in haar leven. Of stoer zijn, zoals het groepje jongens dat rondhangt op het parkeerterrein van de school. Eén van hen, Manou, spreekt haar aan.
Zes jaar later, als ze bijna achttien is, schrijft Maria dit bloedstollende verslag van haar vier jaren met Manou. De jongens die haar haar normale jeugd hebben ontnomen en die de meeste mensen kennen als ´loverboys´, waren voor haar pooiers, drugs-, wapen- en mensenhandelaars. Geweld, handel in meisjes, drugssmokkel: Maria heeft veel meegemaakt en gezien en er een authentiek en onthullend verhaal over geschreven.
Openhartig vertelt ze over haar tegenstrijdige gevoelens voor Manou en haar strijd om aan hem te ontkomen, fysiek maar vooral mentaal. Uiteindelijk wordt ze door jeugdzorg eerst in een pleeggezin geplaatst en later in een gesloten tehuis. Wat Maria heeft meegemaakt is schokkend, hoe ze erop terugkijkt is buitengewoon ontroerend.
Recensie - Hilde Clemens
"Ik sloop naar de deur en probeerde hem open te doen, maar hij zat op slot. Gelukkig waren ze vergeten de sleutel er uit te halen, dus ik draaide het slot om. Een van de jongens stond in de deuropening en zag me bij de deur staan, ik voelde me alsof ik in een gangsterfilm zat, alsof ik uit een gevangenis ontsnapte ofzo."
Een bloedstollend verhaal heeft Maria Mosterd geschreven en de koude rillingen lopen je over de rug als je bedenkt dat ze het echt heeft meegemaakt. Ze raakt in de ban van een oudere jongen, Manou, behangen met gouden sieraden. Voor hem moet ze de hoer spelen, ze moet pakketjes voor hem afleveren en andere meisjes ronselen. Ze beschrijft dit allemaal op eenvoudige en openhartige wijze en ze spaart zichzelf niet. Het knappe is, dat ze eerlijk over al haar gemaakte fouten schrijft. Ze doet dat in de taal die tieners spreken en dat leest erg makkelijk.
Haar tweestrijd is constant voelbaar in het boek: moet ze vluchten naar haar moeder, of moet ze bij Manou blijven? Het is onbegrijpelijk dat ze iedere keer weer kiest voor een jongen, die ze omschrijft als lelijk en dik en door wie ze mishandeld wordt. Ook onbegrijpelijk is dat er op school niet gemerkt wordt dat Maria hele dagen wegblijft.
Uiteindelijk doet ze, door bemiddeling van een docente, een bekentenis bij haar moeder, die de politie inschakelt. Zelfs dan heeft Maria moeite om Manou los te laten en ze beschrijft heel eerlijk haar zwakte. Zal ze de kracht in zichzelf vinden om een nieuw leven op te bouwen?
Tijdens het lezen heb je echt medelijden met Maria, die heel veel moet doorstaan. Maar je zou haar ook beet willen pakken en door elkaar willen rammelen om haar te doen inzien dat ze echt uit dat wereldje moet stappen. Een spannend, beklemmend en openhartig verslag van een waargebeurd drama, wat je zeker aan het denken zal zetten.
.
Tot haar eerste dag op de middelbare school is Maria een heel gewoon meisje van twaalf. Ze woont met haar moeder en haar zus in een stad in het oosten van Nederland en wil wat meer spanning in haar leven. Of stoer zijn, zoals het groepje jongens dat rondhangt op het parkeerterrein van de school. Eén van hen, Manou, spreekt haar aan.
Zes jaar later, als ze bijna achttien is, schrijft Maria dit bloedstollende verslag van haar vier jaren met Manou. De jongens die haar haar normale jeugd hebben ontnomen en die de meeste mensen kennen als ´loverboys´, waren voor haar pooiers, drugs-, wapen- en mensenhandelaars. Geweld, handel in meisjes, drugssmokkel: Maria heeft veel meegemaakt en gezien en er een authentiek en onthullend verhaal over geschreven.
Openhartig vertelt ze over haar tegenstrijdige gevoelens voor Manou en haar strijd om aan hem te ontkomen, fysiek maar vooral mentaal. Uiteindelijk wordt ze door jeugdzorg eerst in een pleeggezin geplaatst en later in een gesloten tehuis. Wat Maria heeft meegemaakt is schokkend, hoe ze erop terugkijkt is buitengewoon ontroerend.
Recensie - Hilde Clemens
"Ik sloop naar de deur en probeerde hem open te doen, maar hij zat op slot. Gelukkig waren ze vergeten de sleutel er uit te halen, dus ik draaide het slot om. Een van de jongens stond in de deuropening en zag me bij de deur staan, ik voelde me alsof ik in een gangsterfilm zat, alsof ik uit een gevangenis ontsnapte ofzo."
Een bloedstollend verhaal heeft Maria Mosterd geschreven en de koude rillingen lopen je over de rug als je bedenkt dat ze het echt heeft meegemaakt. Ze raakt in de ban van een oudere jongen, Manou, behangen met gouden sieraden. Voor hem moet ze de hoer spelen, ze moet pakketjes voor hem afleveren en andere meisjes ronselen. Ze beschrijft dit allemaal op eenvoudige en openhartige wijze en ze spaart zichzelf niet. Het knappe is, dat ze eerlijk over al haar gemaakte fouten schrijft. Ze doet dat in de taal die tieners spreken en dat leest erg makkelijk.
Haar tweestrijd is constant voelbaar in het boek: moet ze vluchten naar haar moeder, of moet ze bij Manou blijven? Het is onbegrijpelijk dat ze iedere keer weer kiest voor een jongen, die ze omschrijft als lelijk en dik en door wie ze mishandeld wordt. Ook onbegrijpelijk is dat er op school niet gemerkt wordt dat Maria hele dagen wegblijft.
Uiteindelijk doet ze, door bemiddeling van een docente, een bekentenis bij haar moeder, die de politie inschakelt. Zelfs dan heeft Maria moeite om Manou los te laten en ze beschrijft heel eerlijk haar zwakte. Zal ze de kracht in zichzelf vinden om een nieuw leven op te bouwen?
Tijdens het lezen heb je echt medelijden met Maria, die heel veel moet doorstaan. Maar je zou haar ook beet willen pakken en door elkaar willen rammelen om haar te doen inzien dat ze echt uit dat wereldje moet stappen. Een spannend, beklemmend en openhartig verslag van een waargebeurd drama, wat je zeker aan het denken zal zetten.
.